Ένας κάποιος με μάτια που δε βλέπουν, χέρια που δε κρατούν, πόδια που δε βαστάνε.
σε λυπάμαι
και σένα
και μένα
παντελώς ανούσια ανυπαρξία τη μια μέρα
τυχαία παρορμητική έκρηξη την άλλη
συνεχώς προσθέτουμε άκρα για να γλιτώσουμε τη σήψη
ψιθυρίζω λόγια παρηγοριάς στον δεύτερο εαυτό μου
και στον τρίτο μου
και σε όλους τους φίλους μου που ποτέ δε θα ξανά έχω πίσω
πιο απών δεν υπήρξες ποτέ
θα γράψω τ 'όνομα που ξέχασες στην Εγνατία με μαύρο μαρκαδόρο
να το βλέπεις να το πατάνε τα λεωφορεία
να το πατάνε τα πόδια της γκόμενας σου
να το φτύνουν οι γριές
να το φτύνει και ο μάγκας της ροτόντας
να το προσπερνάς και εσύ και
να κλείνεις τα μάτια
γιατί τρομάζεις με τον ωμό μαύρο γραφικό μου χαρακτήρα
γιατί τρομάζω που είναι ανεξίτηλος ο μαρκαδόρος
που δε σβήνει
που δε σβήνεις
που δε σβήνουμε εμείς.
