όσο εσύ χάνεσαι

(..)
Η αγάπη είναι συντροφιά.
Δε ξέρω πια να οδεύω μόνος μου στους δρόμους,
γιατί πια μόνος δεν μπορώ να οδεύω.
Μια σκέψη ορατή με κάνει να πηγαίνω πιο γρήγορα 
να βλέπω λιγότερο,
και μαζί να χαίρομαι που οδεύω βλέποντας τα πάντα.
Ακόμη κι η απουσία της είναι κάτι που είναι μαζί μου.
Κι εγώ την αγαπάω τόσο 
που δεν ξέρω πώς να την επιθυμώ.
Σαν δεν την βλέπω, 
τη φαντάζομαι κι είμαι δυνατός σαν τα ψηλά δέντρα.
Αλλά σαν την βλέπω τρέμω,
δεν ξέρω τί έγινε αυτό που αισθάνομαι στην απουσία της.
Ολόκληρος είμαι κάποια δύναμη που με εγκαταλείπει.
Όλη η πραγματικότητα με κοιτάζει 
σαν ένα ηλιοτρόπιο που χει στο κέντρο του το πρόσωπό της.

(..)
Πέρασα τη νύχτα ολόκληρη, χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ,
βλέποντας αδιάκοπα τη μορφή της
βλέποντάς την πάντα με τρόπους διαφορετικούς απ'ότι τη συναντώ.
Κάνω σκέψεις με την ανάμνηση αυτού που είναι όταν μου μιλάει,
και σε κάθε σκέψη εκείνη αλλάζει σύμφωνα με την ομοιότητα της.
Αγαπώ είναι σκέφτομαι.
Σαν τη σκεφτώ, σχεδόν ξεχνάω να αισθάνομαι.
Δεν ξέρω τί θέλω, ακόμη κι απ'αυτήν,
κι εγώ μόνο αυτήν σκέφτομαι.
Μια μεγάλη αφηρημάδα ζωντανεύει μέσα μου.
Όταν επιθυμώ να τη συναντήσω,
σχεδόν επιθυμώ να μην την συναντήσω,
για να μην πρέπει να την αφήσω μετά.
Και προτιμάω να τη σκέφτομαι,
γιατί όπως είναι με κάνει και φοβάμαι.
Δεν ξέρω τί θέλω, 
ούτε θέλω να ξέρω τί θέλω.
Θέλω μόνο να τη σκέφτομαι.
Δεν ζητάω τίποτα από κανέναν, 
ούτε απ'αυτήν,
μόνο να σκέφτομαι.

απόσβεση

Θυμώνω, 

και πιο πολύ θυμώνω που διαπιστώνω ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να θυμώνω.

Βέβαια, ο θυμός μπορεί να πηγάζει από πολλά αίτια, όπως για παράδειγμα η διάψευση μιας κατάστασης που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου.

Απ'τους χειρότερους θυμούς.

Μάλλον ήταν από εκείνα τα πράγματα που λες όταν θες να διατηρήσεις το πέπλο ερωτικού μυστηρίου.

Αλλά και πάλι εγώ πίστεψα.

Και διαψεύδω πάλι τον εαυτό μου που νόμιζε ότι είχε ξεπεράσει το στάδιο της αφέλειας.

I'll never be free if I'm not free now

Κάθομαι στον καναπέ κάτω απτη ζεστή κουβέρτα, κρυώνω πολύ βέβαια, πίνω γαλλικό φουντούκι και ακούω την πλειλιστ blue christmas. Θα την ήθελα λίγο πιο τζαζ αλλα μ'αρέσει κι έτσι. Που και που κοιτάζω τον σπασμένο καθρέφτη στον τοίχο απέναντι (κάθε φορα διαπιστώνω και περισσότερο πόσο του πάει). Θα ήθελα ένα πικ απ εδώ μέσα. Ίσως να προτιμούσα την κιθάρα σου. Τα χέρια μου είναι παγωμένα και κοιτάω ανά δέκα λεπτά το κινητό μου. Σε σκέφτομαι να μου μιλάς για κόσμους και σκύλους και επανάσταση και ηχητικά κύματα και δεν καταφέρνω να διαβάσω. Ο οργανισμός μου αργοπεθαίνει από καπνό και αλκοόλ. Είναι εθιστικά αλλά και πάλι όχι τόσο όσο εσύ. Θέλω να σε δω.

some things can never die

Θυμάμαι μια σχισμή στο στήθος 

και όλο το γέλιο να ξεχειλίζει.

Θυμάσαι;

Φοβάσαι;

Να μη φοβάσαι τις λέξεις σου, 
είναι μονάχα τα ρούχα σου.

Δε θα πω τίποτα 

για την επέτειο των 22 μου χρόνων. 

Ίσως να πω 

πως χάρηκα βέβαια λίγο.

Σχεδόν αφέθηκα.

Τεχνάσματα και αυταπάτες

μου θυμίζουν πως είμαι ακόμα εδώ

σ'αυτόν τον χρόνο που κάποιος έχει ορίσει και για μένα.

Μα φυσικά

τίποτα δεν έχω να χάσω πλέον.

Ένα πράγμα μου αναγνωρίζω σίγουρα

και ονομάζεται αισιοδοξία.

Αδιέξοδες τεχνικές επανασύνδεσης

με τον ομφάλιο λώρο που μας έδενε (δένει).

Να και κάτι ακόμη που γνωρίζω σίγουρα.

Βρίσκομαι τόσο κοντά στον πυρήνα σου

και εσύ βρίσκεσαι τόσο κοντά στον δικό μου.

Εκεί στα βαθιά σου

αγαπιέμαι

και 

πεθαίνω.

Θα κάνω ένα στριφτό τσιγάρο

και θα κοιμηθώ.

παρ-ακμή

κλαίω ασταμάτητα 8 ώρες

το σώμα μου φωνάζει "προσοχή, κίνδυνος"

έχεις νιώσει ποτέ μία παράλληλη πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα;

πονάω παντού

αλλά δε μπορώ να κοιμηθώ

σκέφτομαι τα χέρια σου πάνω μου απαλά, να πηγαινοέρχονται αρμονικά

θα με έπαιρνε μάλλον ο ύπνος έτσι

ξαναβάζω τα κλάματα 

δεν είσαι πουθενά και θυμώνω και ξέρω ότι δε μπορώ να σου πω κάτι 
και θυμώνω περισσότερο

σκέψου ένα αόρατο χέρι να σε παραβιάζει και την αμέσως επόμενη στιγμή να νιώθεις ξαφνικά άδειος

δεν έχω τρομάξει ποτέ πιο πολύ

θέλω να παραιτηθώ

κουράστηκα

φοβάμαι πως δε θα συνέλθω ξανά

κρύβομαι στην προσωπική μου σαπίλα και νιώθω ασφαλής.

ταυτόχρονο

αόρατη, 

παντοδύναμη, 

ανατριχιαστική 

αύρα.

Do I compel you like you compel me?

So put your warm little hands where I can see them

Put those hands on my face

Tell me you love me

And no one else
Or close those little hands
Now they're fists
Now they're little fists

Punch a hole in me with those fists
If you ever wanted to punch a hole in me
And find out what's in me

Still you and no one else

And I'll explain my love for you
On another day

Σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου

ξυπνάω με δάκρυα και θυμό

πίνω ένα καφέ και κάνω ένα τσιγάρο

αλλά υπάρχεις

υπάρχεις παντού

στο δυσλειτουργικό μου κεφάλι

στο νεκρό μου σώμα

υποφέρω να σε βγάλω

άρα απλώς σε παγώνω

χάριν λειτουργικότητας.

μου'χεις κάψει το κεφάλι

γενικά το σύστημα

κάπως μπλε σκούρο

Το ερώτημα είναι εσύ νιώθεις αιχμάλωτη;

αν όχι, 

να είσαι ευτυχής με αυτό.

αν ναι, 

δεν είναι κρίμα να νιώθουμε και οι δύο έτσι;

κίτρινο

δεν 

πειράζει,

εσύ 

προσπαθείς 

να 

κρυφτείς 

πίσω 

απ'το

 "δάχτυλό" 

σου.

Pass me that lovely little gun
My dear, my darling one

διάλεξε και πάρε

Mπορώ να περπατάω στο δρόμο και να προσποιούμαι ότι δεν τρέχει τίποτα, χωρίς να ξέρεις πόσο σε σκέφτομαι

Μπορώ να ξεκινήσω και να αφήσω στη μέση χιλιάδες αναρτήσεις που να αναφέρονται σε σένα, ώστε να μην χρειαστεί να τις διαβάσεις ποτέ

Μπορώ να "ξεχνάω" το κινητό μου στο σπίτι κάθε που πίνω παραπάνω για να σε γλιτώσω από την παραμικρή ενόχληση

Μπορώ ακόμη να εξαφανίσω εντελώς την ύπαρξή μου, έτσι ώστε εσύ να απελευθερωθείς για πάντα από μένα

Το θέμα είναι είναι ότι σε όλες τις παραπάνω πιθανές επιλογές για μένα ο παρονομαστής είναι κοινός.

"Η εργασία απελευθερώνει" ..

Το τραγικό είναι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα κτήνη συνεχίζουν να αναπνέουν.

yes, we are going to suffer

Σε βλέπω στον ύπνο μου και ξυπνάω ιδρωμένη.

αστάθεια παντού

εκτός απτην ενέργεια που συνεχίζει να ρέει και η ύλη ν'ανακυκλώνεται

Θα ξημέρωνε. Με το πρώτο φως θα ξυπνούσα, θα έβρισκα πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι τα χέρια σου, απαλά, ν'ακουμπούν μια ζεστή κούπα καφέ, δίπλα ένα ψωμί μαύρο με σπόρους (το αγαπημένο μου), ένα καλάθι με φρούτα και ακόμη μία ζεστή κούπα, για μένα όλα όπως θα ψυθίριζες. Θα καθόμουν ακριβώς απέναντι σου, θα σε κάρφωνα με τα μάτια, καθαρίζοντας ένα μανταρίνι, θα έψαχνα με τα γόνατα μου τα δικά σου και ύστερα καθώς θα μου έσκαγες ένα από εκείνα τα χαμόγελα, τα στραβά, τα γεμάτο νοήματα, εγώ -μετά από δευτερόλεπτα σιγής- θα σου έλεγα γεμάτη ενθουσιασμό να φάμε το ζεστό ψωμί πριν κρυώσει.

Για όλα τα πρωινά σαν κι'αυτό

που θα γράφω για σένα

με ένα τσιγάρο στο χέρι.

πορτοκαλί

Βαρέθηκα τις σαπίλες τους. Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι όπως και το γάλα που αγοράζω κάθε βδομάδα. Η πόλη μυρίζει χειμώνας και τζάκι και εγώ σκεπάζομαι με το βρώμικο πάπλωμα.  Ο λαιμός μου πάλι είναι σκατά και το στόμα μου μυρίζει θάνατος. Η σειρά που παίζει δεν λέει και πολλά. Κάποιος φωνάζει μέσα αλλά δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ. Ίσως και να χει κατσαρίδα κάτω απτό κρεβάτι. Δεν με νοιάζει τι ώρα είναι. Που και που κοιτάω έξω, μάλλον αντανακλαστικά. 

Μ'αρέσει αυτή η προσωπική μου σαπίλα. 

Οι ερωτήσεις που δημιουργούνται είναι εύκολο να απαντηθούν υπό αυτές τις συνθήκες. Ή και να μην απαντηθούν καθόλου. Με κάποιο τρόπο όλη αυτή η ατομική μου σαπίλα φέρνει το νου μου σε κατάσταση εγρήγορσης. Και η ικανότητα του νου όταν βρίσκεται σε εγρήγορση είναι τρομερή.

Σε σκέφτομαι περισσότερο έτσι.
Σε σκέφτομαι τόσο που μπαίνω σε διαδικασία να βρω το κινητό μου.

Μπορώ να το αποφύγω βέβαια, 

είναι αρκετές οι καθημερινές μου επιλογές. 

Αλλά μαρέσει αυτή η προσωπική μου σαπίλα. Πολύ θα έλεγα.

eternal suspension

Ένας κάποιος με μάτια που δε βλέπουν, χέρια που δε κρατούν, πόδια που δε βαστάνε.

σε λυπάμαι 

και σένα

και μένα

παντελώς ανούσια ανυπαρξία τη μια μέρα

τυχαία παρορμητική έκρηξη την άλλη

συνεχώς προσθέτουμε άκρα για να γλιτώσουμε τη σήψη

ψιθυρίζω λόγια παρηγοριάς στον δεύτερο εαυτό μου

και στον τρίτο μου

και σε όλους τους φίλους μου που ποτέ δε θα ξανά έχω πίσω

πιο απών δεν υπήρξες ποτέ

θα γράψω τ 'όνομα που ξέχασες στην Εγνατία με μαύρο μαρκαδόρο

να το βλέπεις να το πατάνε τα λεωφορεία

να το πατάνε τα πόδια της γκόμενας σου

να το φτύνουν οι γριές

να το φτύνει και ο μάγκας της ροτόντας

να το προσπερνάς και εσύ και 

να κλείνεις τα μάτια

γιατί τρομάζεις με τον ωμό μαύρο γραφικό μου χαρακτήρα

γιατί τρομάζω που είναι ανεξίτηλος ο μαρκαδόρος

που δε σβήνει 

που δε σβήνεις

που δε σβήνουμε εμείς.

Nous étions formidables

χωρίς παραλήπτη

"Θυμάμαι όταν άρχισα να σ'ερωτεύομαι σαν να ήταν χτες βράδυ. Ξαπλωμένη γυμνή δίπλα σου σ'εκείνο το μικρό δωμάτιο με το φως του ήλιου να προσπαθεί να παραβιάσει τα παράθυρα και να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ξαφνικά συνειδητοποιούσα ότι ήμουν μέρος από κάτι μεγαλύτερο. Όπως οι γονείς μας, οι γονείς των γονιών μας. Πριν ζούσα την ζωή μου σαν να ήξερα τα πάντα. Ώσπου, ξαφνικά, μία λάμψη με πλημμύρισε και με ξύπνησε. Αυτή η λάμψη ήσουν εσύ. Τα πάντα που νόμιζα πως ήξερα έμοιαζαν τώρα ένα τίποτα. Τελικά κατάλαβα πως ήμουν απλώς ένα κοριτσάκι. Και μέχρι σήμερα, όπως κάθε μέρα, μ' έκανες να νιώσω όπως το κορίτσι που ήμουν όταν πρωτάναψες το φως που με ξύπνησε.

Ξέρεις, κάποιες φορές νιώθω ότι έχω αισθανθεί όσα ήθελα να αισθανθώ. Και από εδώ και πέρα δεν θα αισθανθώ κάτι καινούριο, μόνο μικρότερες δόσεις όλων αυτών που έχω ήδη αισθανθεί. Είναι αλήθεια τρομακτικό. Αλλά ταυτόχρονα με κάνει να νιώθω περήφανη.

Θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ μαζί μου σε αυτό το δωμάτιο τώρα. Θα σ' αγκάλιαζα. Θα άγγιζα το πρόσωπό σου με τις άκρες των δαχτύλων μου. Θα έχωνα την μουσούδα μου στο λαιμό σου για να νιώσω τη ζεστή μυρωδιά σου. Πολύ απαλά. Θα έπαιρνα το κεφάλι σου στα χέρια μου. Θα σε φιλούσα στο στόμα πολύ γλυκά. Θα περνούσα τα δάχτυλά μου απ'το λαιμό σου μέχρι το στήθος σου. Θα φιλούσα το πανέμορφο στήθος σου. Θα ανάπνεα πάνω σου. Θα γευόμουν κάθε σημείο του σώματός σου. Θα έμπαινα αργά μέσα σου. Θα γινόμασταν ένα και θα σου έκανα έρωτα μέχρι να τελειώσουμε μαζί.
Και μετά θα σε κοιτούσα στα μάτια, χαμένη, σαν να έχουν όλα εξαφανιστεί και έχουμε μείνει μόνο εγώ και εσύ στον κόσμο.

 ΥΓ. Λατρεύω τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο, κι'αν κάτι μου λείπει περισσότερο είναι να βλέπω τον κόσμο μέσα απ'τα μάτια σου."

επέτειος

θύμησε αρκετά εσύ

κάποια πράγματα λειτουργούν όπως το ποδήλατο και το σεξ.

παρακαλώ, μεγαλειοτάτη

Παίρνω αυτή τη μεγάλη ανάσα ξανά
εκπνέω

στ'αυτιά μου που έρχονται λόγια 
στα χέρια μου πληγές
στα μάτια μου στάχτη
στην καρδιά μου βρώμικο αίμα

ο αέρας δεν ανακυκλώνεται εδώ μέσα
αλλά δεν πνίγομαι,
συνήθισα

τα πόδια μου κρύα 
σαν το σεντόνι που ξένο ακουμπάει πάνω μου κάθε βράδυ

άνθρωποι
άνθρωποι
άνθρωποι
δεν τους αντέχω

δεν με αντέχω

δεν σε αντέχω
έχεις κατασκηνώσει μέσα μου
αν φύγεις, θα αποδεσμευτώ
πριν φύγεις όμως,

θάψε με
θάψε με καλά
βαθιά
θάψε με όπου κι αν πας
στις πέτρες που θα βρεις
στη ζεστή άμμο που θα βουλιάξεις
στα θαλασσινά νερά που θα κολυμπήσεις
στους ήλιους που θα αντικρύσεις
στις μυρωδιές που θα ακούσεις
στα άδεια σαλόνια
στα γεμάτα υπνοδωμάτια
στα θορυβώδη στέκια
στις ερημικές παραλίες
στις ρομαντικές ταράτσες
στους βαρετούς καφέδες
στα περιπετειώδη ταξίδια
στις πληκτικές πόλεις
στις ζεστές ανάσες
στα κρύα λόγια
στα γνωστά χάδια
στα ξένα φιλιά
στους έντονους ψίθυρους
στις κενές κουβέντες
στα μοναχικά βράδια
στις κόκκινες νύχτες
στα αναπάντητα τηλεφωνήματα
στα γεμάτα απάντηση βλέμματα
στους ζωντανούς καυγάδες
στα νεκρά μέλη.




αλλά,
τα κλειδιά είναι στην πόρτα,
πάρτα πριν κλείσεις.

τάιμ άουτ

καφές

τσιγάρο

κλάμα

ναυτία

εμετός
τσιγάρο

πόνος

κλάμα

ιδρώτας

τρέμουλο
τσιγάρο

αυπνίες
τσιγάρο

κλάμα

εμετός

εφιάλτες

εμετός

κλάμα

ουρλιαχτό

κλάμα

ουρλιαχτό

κλάμα

κλάμα

"η αυτοκαταστροφή μου η λύτρωσή σου"
είναι γνωστοί οι κανόνες του παιχνιδιού:

θα απενεργοποιήσω το κινητό μου για παν ενδεχόμενο
θα κατεβάσω μια βότκα να γλιτώσω
και 
θα περπατήσω ξυπόλυτη στη ζεστή άσφαλτο.

πάμε πάλι ένα ένα τα στάδια

"να χορταίνεις" 
είχες γράψει κάποτε στον τοίχο μου.
το μόνο που κατέληξα να χορταίνω είναι δάκρυα.

αυτός που μένει πάντα χάνει δεν έλεγες;
τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν είσαι εσύ.

let's raise a glass or two 

to all the things I've lost on you. 

ποιος είναι ο θύτης και ποιος η λεία

βιτρίνα

και πάλι ανίκανη
να στο πω.

εγώ, η αξιολύπητη ρομαντική, 

είμαι ακόμη κάπου εκεί που με άφησες- σε άφησα 5 μήνες πριν.

εσύ, όμως, η ρεαλίστρια,

είσαι οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί.

σε αυτές τις περιπτώσεις,

ή το σκοτώνεις ή το κυνηγάς.

θα μάθεις σύντομα.

μέρα νο"έχω χάσει τις μέρες"

Θα ήθελα μια κούπα καφέ παρακαλώ, και ένα κουλουράκι από κείνα με την κανέλα, τα αγαπημένα μου. Όχι άλλα παυσίπονα. 

Μα γιατί με κοιτάζετε απορημένη; 

Δεν μου αρκεί πλέον μια προσωρινή παράλυση, ένα παροδικό, σαχλό μούδιασμα. Κουράστηκα να υφίσταμαι αυτή τη διάψευση. Τουλάχιστον η διάψευση του έρωτα, αν και καταλήγει στο αυτό αποτέλεσμα, είναι πιο διασκεδαστική. 

Μα γιατί δεν μιλάτε; Δεν έχετε ξαναδεί δάκρυα; Νομίζετε εσείς είστε περισσότερο ευτυχής; 

Πρέπει να είστε πολύ αφελείς αν το νομίζετε αυτό. Με εκνευρίζετε όλοι εσείς οι ευτυχείς που δεν ξέρετε ότι είστε δυστυχείς.

Πιστεύετε ότι είμαι τρελή, έτσι δεν είναι; 

To βλέπω στα μάτια σας, μη προσπαθείτε να με πείσετε για το αντίθετο. Για να σας απαντήσω, ναι μάλλον είμαι τρελή. Αλλά δεν καταλαβαίνετε ότι είμαστε όλοι μας τρελοί κατά κάποιο τρόπο. Βλέπετε, όλα γύρω μας είναι μια ψευδαίσθηση, ο έρωτας, η τέχνη, τα ναρκωτικά. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να ζητώ την απαλλαγή μου από τις υπηρεσίες σας για να βρω πίσω τη δική μου ονειρική ψυχεδέλεια. Δεν υπάρχει λόγος να μένω άλλο εδώ, δε νομίζετε; Με έχει κουράσει και αυτό το φως. Και το κρεβάτι έχει ξεκινήσει να παλιώνει. Τα κόκαλά μου το ξέρουν. Προχτές έπεσα κιόλας στην προσπάθειά μου να διώξω αυτό το όνειρο. Να, δείτε, έχουν μείνει κάποια σημάδια. Σας παρακαλώ, βγάλτε με από δω μέσα, είναι ανυπόφορο. Παρακαλώ, τουλάχιστον.. Όχι, όχι, περιμένετε λίγο, ακούστε με.. Θα ηρεμήσω, μην ανησυχείτε. Φέρτε την εδώ πριν μου μπήξετε αυτό το πράγμα..  Μ'ακούτε;  To όνομα της είναι.....

διείσδυση

Kάθομαι και διαβάζω ένα από τα βιβλία που έχω προσθέσει στη λίστα. Τις περισσότερες φορές συγκεντρώνομαι και τα καταφέρνω να βγάλω 50 σελίδες τη φορά. Ιδιαίτερα με τον απογευματινό καφέ στο μπαλκόνι. Αφού νιώσω ότι έχω συμπληρώσει ένα ικανοποιητικό αριθμό σελίδων, χωρίς να αφήνω τα μάτια μου από το βιβλίο, αφήνω τον οργανισμό μου εκτεθειμένο σε σκέψεις διαφόρων συχνοτήτων. Συνήθως, οι συχνότητες κολλάνε σε εσένα. Έχω φυλάξει μια ιστορία κρυμμένη εκεί και κάθε φορά την επαναφέρω ολόκληρη, ακέραιη. Στο τέλος της ιστορίας μου,βέβαια, εγώ πεθαίνω, οπότε δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Αλλά, πεθαίνω πλήρης, γνωρίζοντας πως υπήρξα μόνο δική σου, -όχι πραγματικά δική σου δυστυχώς γιατί δεν με ξαναδέχτηκες πίσω, παρά μόνο όταν ήταν ήδη πολύ αργά- και εξάλλου, είχα συνηθίσει να πεθαίνω για σένα. Η πληρότητα γεμίζει όμως και σένα που με κοιτάς κλαίγοντας, καθώς τώρα ξέρεις ότι θα είμαι μόνο δική σου για πάντα, ότι κέρδισες αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας. 

Κάποιος θόρυβος της πραγματικότητας θα με αποσπάσει ύστερα. Θα σκουπίσω το γεμάτο δάκρυα πρόσωπό μου και θα σκεφτώ μήπως την επόμενη φορά αλλάξω την ιστορία, αλλά δε γίνεται η ιστορία μας να τελειώνει παρά μόνο με θάνατο.

https://www.youtube.com/watch?v=atyvdC15HFA

δε μου επιτρέπεται αυτό που σκέφτομαι και ό,τι μου επιτρέπεται δε θέλω να το σκέφτομαι

όταν πέφτεις να σημαδεύεις το κενό, λένε.
κάθε φορά που πέφτω είναι επειδή σημάδευα εσένα.

παγίδα

δεν έχω λέξεις,μόνο εικόνες

Κάπου αλλού, υπάρχει το αλλού.

" Έψαχνα για την "μεγάλη ομορφιά". Όμως, δεν την βρήκα.
Τελειώνει πάντα έτσι, με το θάνατο. Πρώτα, όμως, υπήρξε η ζωή, κρυμμένη πίσω από τα μπλα-μπλα-μπλα. Όλα έχουν κατακαθίσει κάτω από την φλυαρία και τον θόρυβο. Η σιωπή και το συναίσθημα, η συγκίνηση και ο φόβος. Οι ισχνές, ασταθείς αναλαμπές ομορφιάς. Και ύστερα η αξιοθρήνητη δυστυχία κι ο αξιολύπητος άνθρωπος. Όλα θαμμένα κάτω από την κουβέρτα του άγχους, για να είσαι κάποιος στον κόσμο. 
Μπλα-μπλα-μπλα... "

 πέρασε καιρός, δεν νομίζεις;

παρεξήγηση

γυμνά κεφάλια που ξεχνούν τις αμαρτίες τους

σχολιάζουν, εξηγούν 

σέρνονται

φθείρονται όπως όλα με τον καιρό

τι σημασία έχει τι νομίζεις εσύ, τι αυτός και τι αυτή

όλοι νομίζουν ότι νομίζουν και οι άλλοι

όλοι τους είναι με γνωστούς γνωστών γνωστοί

χάθηκαν οι αθώες λέξεις, τα απλά βλέμματα

στο βωμό της παρεξήγησης

το ίδιο μας το μεγαλείο είναι που μας καταδικάζει

σε σκέφτομαι

και για να απαντήσω στην ερώτηση που μόλις σκέφτηκες

Τι θα πει «σκέφτομαι κάποιον»; θα πει: τον λησμονώ και αφυπνίζομαι συχνά από αυτήν τη λησμονιά. Πολλά πράγματα, με τρόπο συνειρμικό, σε επαναφέρουν στο λόγο μου. 

«Σε σκέφτομαι» δε σημαίνει τίποτ’ άλλο έξω απ’ αύτη τη μετωνυμία. Γιατί, καθαυτή, αυτή ή σκέψη είναι κενή: δε σε σκέφτομαι, απλώς, φροντίζω να σε κάνω να επιστρέψεις (σε βαθμό ευθέως ανάλογο μάλιστα με το πόσο σε λησμονώ). 

Αύτη τη μορφή (αυτό το ρυθμό) ονομάζω «σκέψη»: δεν έχω να σου πω τίποτα μόνο πού αυτό το τίποτα σε σένα είναι πού το λέω.

ιντρο

Κάπου καθισμένη σε ένα από τα αγαπημένα σου μέρη της πόλης.
-θα πρεπε να σουν εδώ που κάθε μας πρόταση τελειώνει με κόμμα-

μεγάλη πόλη τελικά

αστικές νύχτες
άλλοτε υπό τους ήχους της σιωπής, πλάι σε ερμητικά κλειστούς, αφηρημένους ανθρώπους
άλλοτε υπό δυνατά γέλια και ζωηρές αψιμαχίες, ανάμεσα σε γνωστά, ζεστά πρόσωπα

το ένα τσιγάρο μετά το άλλο για να γεμίζει την οικειότητα
το ένα ποτήρι μετά το άλλο για να φτάσουμε ένα επίπεδο παραπέρα




μα δεν φτάνουμε ποτέ γιατί τα τρώει όλα ο φόβος 
για την παραδοχή
για την επαφή
για την απόρριψη
για την σύγκριση
για το δέσιμο
για το καινούριο
για την αλήθεια

εγώ εξαφανίστηκα

εσύ είσαι πάντα εκεί,στο πίσω μέρος του μυαλού μου

ευτυχώς ή δυστυχώς.

on laisse tomber

Aux innocents les mains pleines
Je t'emmène plonger dans la Seine
Et nager dans les courants forts de Beauchamp
Nager dans les rivières, remonter les ruisseaux
Puis prendre un bain brûlant
Où je laverai ta peau au lait d'ânesse
Avant de sécher ton corps moi-même, comme avant
Quand on était adolescents
Je veux faire l'amour dans les champs
Dans les clairières, dans les taxis
Je veux faire l'amour partout
Même sur les toits de Paris
Je veux résider au creux de ton cou
Et dans tes draps parfumés au lilas

να μη χαθούμε μέσα στην ερημιά του κόσμου

αλλά χαθήκαμε στη μέση της νύχτας.

το πρωί μου τηλεφώνησε όπως κάθε φορά, 

σαν τίποτα να μη συνέβη ποτέ,

και ο κύκλος ξανάρχισε.

ο χαμένος το κορίτσι, ο κερδισμένος τ'άρωμά της

"Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα 'μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ' αρχίζαμε
απ' το άλφα.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.

δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά --έτσι κι αλλιώς--
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης."

περίμενα να σε δω κάπου εκεί στο μεθυσμένο πλήθος,

νηφάλια και θλιμμένη να ανεβαίνεις αργά τα σκαλιά,

με το βλέμμα σου στο κενό,

και δίπλα σου οι καινούριες σου φίλες να σου γελάνε,

ενώ ταυτόχρονα εγώ πιο νευρική από ποτέ να τρώω τα νύχια μου πίσω από τον υπολογιστή.

nothing but a lie to myself

βάζω το κεφάλι μου σχεδόν μέσα στην κατσαρόλα 

για να δω ότι τελικά το νερό δεν έχει εξατμιστεί.

ασκήσεις ύ φ/θ ους

κάτι μου καίει το στόμα
τρέχουν πάλι τα μάτια μου
αλλά δεν έχω καμία αξίωση τώρα.

θα γράψω ένα γράμμα χωρίς παραλήπτη με όλα τα ναι και τα όχι που δεν θέλεις να διαβάσεις, να ακούσεις, να κοιτάξεις, να ακουμπήσεις.
θα το πετάξω γιατί δεν θα μου αρέσει.
μετά από μια εβδομάδα σε ανύποπτο χρόνο θα ξανακάνω μια προσπάθεια φέρνοντας σε στο νου.
θα καταλήξει και αυτή στα σκουπίδια.
μπορεί να μου πάρει καιρό αλλά κάποια στιγμή αυτό το γράμμα θα φτάσει στα χέρια σου.
και αν το πετάξεις τελικά και εσύ πριν καν το διαβάσεις, τότε μάλλον αυτή θα είναι η μοίρα του.

μόλις ξέρασα

πέθανες, τ'ακούς;

απόψε θα σε πενθήσω ξεκινώντας με αυτό.