()

()

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Αλλεργική σε οτιδήποτε άδειο ή πεθαμένο

Κοιτάω αυτές τις δέσμες από το πρωινό φως που ξεχύνονται από τα μεγάλα παράθυρα του υπογείου.Κάθε δέσμη απομονώνει και ένα κεφάλαιο της ιστορίας σου.Πολλές σελίδες ανακατεμένες χάμω χωρίς λογική σειρά που περιμένουν να διαβαστούν,να τοποθετηθούν στη σωστή σειρά και να φυλαχτούν στο γνωστό συρτάρι.Μια μυρωδιά να διαπερνά τα ρουθούνια μου και να τα κλείσει εκεί,ανίκανα και ανεπίδεκτα οποιασδήποτε άλλης οσφρητικής επιφάνειας. Άκου την αίσθηση.

"Δεν ήξερα ειλικρινά αν είχα πεθάνει, δεν ήξερα αν ήταν όνειρο ή παράλληλη πραγματικότητα."
"Και ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα πάντα, για τις ζωές μας, για τον ήλιο και τη θάλασσα, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τους απογευματινούς καφέδες και τα βραδινά κοκτέιλ στις ξαπλώστρες.Εν ολίγοις, κρατούσαμε τις ψυχές μας δίπλα δίπλα πάνω από τη φωτιά και λίγο λίγο τις τσουρουφλίζαμε."
"Κάτι τραγουδούσε ο αέρας, κάτι ζωγράφιζαν τα κύματα.Κι'όμως κάτι μέσα μου απαισιοδόξο κατόπιν συνεργασίας με το λυπηρό παρελθόν μού έλεγε να μην το παλέψω, να αφεθώ."
"Και έτσι έκανες εσύ, πριν ποτέ προλάβω εγώ."
"Και αν ξέχασα την μορφή σου;"
"Να συναντάς το δικό σου Κάτι και αυτό να σε κοροιδεύει, η αύρα γύρω του σε πονά παντού και σε σπρώχνει στα γόνατα να παραιτηθείς ξανά."
"Με σφιγμένες γροθιές περπατήσαμε μέχρι τη γωνία του σπιτιού σου, με αμήχανο εκείνον τον άλλοτε καθησυχαστικό διάλογο."
"Μόλις έφυγες, περπάτησα στην πλατεία, κοίταξα τον ουρανό, σήκωσα τις γροθιές μου ψηλά και τις άνοιξα.Ήξερα πλέον."


Κοίταξε με σαν να με γνωρίζεις ξανά.
Ρώτησέ με για τη ζάχαρη στον καφέ μου.
Παίξε πάλι με τα όριά μου.
Παρατήρησε από την αρχή το πρόσωπό μου και
ξαφνιάσου με τις εκφράσεις μου.
Φίλα με με τρεμάμενα χείλη.
Ψάξε ξανά την αφή των χεριών μου.
Εξερεύνησε το κορμί μου σαν να το κατακτάς πρώτη φορά.
Διέγραψε με από τη μνήμη σου και ερωτεύσου με από την αρχή.
Γέμισε το σπίτι με στιχάκια.
Κράτα σφιχτά το σώμα μου πλάι στο δικό σου
και μέθυσε από το άρωμά μου.
Θύμωσε μου σαν και πρώτα.
Φώναξε και αδίκησέ με.
Ζήλεψε με παράφορα.
Φρόντισέ με σαν το καινούριο σου κατοικίδιο.
Ενθουσιάσου με καθετί δικό μου
σαν να 'μαι το νέο σου παιχνίδι.
Μέτρα τις νύχτες που κοιμόμαστε μαζί
και παραπονέσου για το λίγο του χρόνου.
Αγάπησέ με από την αρχή.
Βρες άλλους λόγους. Άλλους τρόπους.
Μόνο,μη σωπαίνεις.
Είμαι χορτάτη από σιωπή.





Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Χρόνια σου πολλά μικρή μου

Εσύ,
που μου έδωσες χώρο και χρόνο να τρέξω πίσω σου, 
που έσκαψες να βρεις τις μικρές ηλιαχτίδες μου ίσα ίσα να τρεμοσβήνουν
και τις τοποθέτησες σωστά σε ασφαλή κουτιά,
που μου έδωσες γλώσσες και δάχτυλα πρόθυμα να σκάψουν για απαντήσεις κάθε είδους, 
που με γέμισες στόματα και λέξεις να μη φοβάμαι και να γευτώ αλήθειες,
που 9 μήνες τώρα χαράζεις παράλληλα πλάι μου,
σώπασε και άκου το σφράγισμα μας.


Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

μετεμμηνορροιακές συνειδήσεις



Σε υπάρχω πολύ περισσότερο από όσο σε τολμώ.
Και,ήδη, το τολμώ αυτό είναι πολύ περισσότερο από όσο σε χορταίνω.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Το τέρας έχει κοιμηθεί.

Με αφήνεις να βλέπω μέσα σου, μικρά κομμάτια, βήμα-βήμα κάθε φορά, και εγώ ότι βλέπω το τοποθετώ προσεκτικά στην πιο εξέχουσα θέση στις αποθήκες μου.
Έχω αποθηκευμένη εκεί μέσα ακόμη και την πιο σκονισμένη λέξη σου.
Και όλα αυτά εξοπλισμένα και ντυμένα με το σύνολο των αγγιγμάτων σου τόσο δυνατά, που με κρατούν παγιδευμένη και ακίνητη.

Κάθε που λείπεις η απώλεια σου συγκεντρώνεται κυρίως στο κρύο που επέρχεται.

(Τίποτα,απλά δυο λόγια για μερικά απο εκείνα που δεν μπορώ να αποτυπώσω σε λέξεις,χαρτί ή σε μία οθόνη,φοβούμενη μήπως υποβιβάσω την αξία τους.)